Chyba nie ma takiej osoby na świecie która, by kiedyś kogoś nie oszukała, nie okłamała. Na ogół kłamiemy dla własnych korzyści, czy ze strachu. Czasami by nie skrzywdzić kogoś, przecież w życiu nic tak nie boli jak prawda. Zastanawia mnie jednak czy da się przeżyć dzień bez kłamstwa i tu dochodzę do wniosku, że raczej nie.

Gdy będziemy mówili prawdę staniemy się osobami wyróżniającymi z tłumu, ale zarazem mało popularnymi. Kto będzie nas lubił jeśli powiemy mu, że zorganizowane przez niego przyjęcie było do bani, czy zaprosi nas drugi raz? A my bojąc się, że nie zostaniemy zaproszeni na kolejne party zaczynamy kłamać, że było ok. Gdy ktoś się nas spyta, jak było powiemy, że rewelacyjnie przecież my nie możemy marnować wieczoru na głupie imprezy, musimy być lepsi od znajomych, którzy siedzieli w nudnym domu. Nie jesteśmy świadomi kłamstw, po prostu upiększamy naszą rzeczywistość.

Współczesny świat zmusza nas do kłamstw, w pogoni za sukcesami nikt nie może przyznawać się do porażek, musimy być lepsi od innych, najfajniejsi, najszczęśliwsi. Skoro wszyscy upiększają swoją rzeczywistość to, czemu mamy być gorsi.

Jedno niewinne kłamstwo nakręca kolejne i tak zaczyna się spirala kłamstw. Raz skłamiesz a będziesz musiał skłamać kolejny raz, takie życie. Świat bez kłamstw stałby się smutny, beznadziejny, zimny. Kłamstwa są potrzebne chronią nas, lecz wydaj mi się, że w niektórych sprawach lepiej znać bolesną prawdę, niż żyć w nieświadomości, że ktoś nas oszukuje.