Bieszczadzkie Uzdrowiska.
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 roku o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym objęła miejscowości: Czarna i Polańczyk.
Czarna (500 m n.p.m.) leży w Górach Sanocko-Turczańskich, w dolinie Czarnego Potoku.
Sięga swymi początkami XVI w. kiedy to została nadana przez Stanisława Kmitę niejakiemu Wydercze. Odkrycia neolitycznych narzędzi obsydianowych wskazują na istnienie tutaj wcześniejszego osadnictwa.
Miejscowość jest atrakcyjna wypoczynkowo również ze względu na łagodny podgórski klimat i zasobność w wody mineralne wodorowo-węglanowo-wapniowe, sodowe, jodowe i siarczkowe.
Planowana jest rozbudowa bazy sanatoryjnej i zorganizowanie lecznictwa chorób dróg oddechowych i układu trawiennego.
Polańczyk leży na skraju Bieszczadów nad Jeziorem Solińskim. Jest to obecnie największy w Bieszczadach ośrodek uzdrowiskowo-wypoczynkowy. Zespół domów wczasowych i sanatoriów wzniesiono na malowniczym półwyspie głęboko wcinającym się w jezioro.
Uzdrowisko położone jest na granicy dwóch regionów klimatycznych - Karpackiego i Podkarpackiego.
Największy wpływ na kształtowanie się stosunków klimatycznych wywiera znaczne oddalenie zarówno od Morza Bałtyckiego jak i od Morza Czarnego - jest to najbardziej kontynentalny skrawek obszaru Polski. Po spiętrzeniu jezior klimat stał się łagodniejszy.
Do naturalnych czynników leczniczych w Polańczyku należy zaliczyć walory klimatyczne i występujące tu wody mineralne. W piaskowcach krośnieńskich z okresu oligocenu stwierdzono obecność wód wodorowo-węglanowo-chlorkowo-sodowych, wodorowo-chlorkowo-sodowych oraz wodorowo-węglanowo-chlorkowo-sodowo-bromkowych i jodowych.
W zatwierdzonym dla Polańczyka profilu lecznictwa przewiduje się leczenie chorób układu oddechowego i chorób układu moczowego.
Prawidłowa działalność lecznictwa uzdrowiskowego, jak również funkcje turystyczne spełniane przez uzdrowisko wymagają ochrony warunków naturalnych.
Uzdrowiska Karpackie
Zygmunt Kruczek
Agnieszka Weseli